Werona Garden*PL Hodowla kotów Syberyjskich

O Rasie Syberyjskiej

Alex Werona Garden*PL, SIB ns 22ALEX Werona Garden*PL

Kot syberyjski- rasa kota domowego, zaliczana do ras pół długowłosych, pochodząca z
Syberii.

Zarejestrowana  w FIFe dopiero w 1998 roku. Panuje przekonanie, że koty tej rasy nie uczulają ludzi tak jak koty innych ras, ponieważ ich ślina zawiera mniej białka fel d1.

 

Historia rasy

Kot syberyjski to przedstawiciel jednej z naturalnych ras pół długowłosych. Oznacza to, że jego ewolucja przebiegała bez udziału człowieka. Początki rasy datuje się na XVII w., choć niektóre źródła podają nawet XI w. Pochodzi z Syberii i dlatego jest jednym z najczęściej występujących kotów domowych  w Rosji. Kot ten został upowszechniony poza Rosją stosunkowo niedawno, na Zachodzie dopiero po upadku ZSRR. Rasę w 1989 r. odkryło w Związku Radzieckim małżeństwo Schultz, miłośnicy kotów z ówczesnego NRD. Zakupili kilka okazów w Leningradzie. Krótkie dzieje tej rasy w krajach zachodnich sprawiają, że jej dokumentacja genealogiczna jest nader skąpa. W Polsce hodowlę tej rasy rozpoczęto w roku1989, kiedy to Jolanta Sztykiel sprowadziła pierwszego kota syberyjskiego

Charakter

Koty syberyjskie to zwierzęta ruchliwe, żywiołowe, z dużym temperamentem. Są bardzo przyjacielskie, uczuciowe. Nie są agresywne, nie mają również niszczycielskich zapędów. Koty te bardzo lubią wspinać się i skakać, co potwierdza ich częste odpoczywanie na wysokich półkach i szafach. Są wspaniałymi myśliwymi. W rodzinie jest serdeczny i towarzyski, nienatarczywy, niezależny. Za ich zewnętrznym spokojem kryje się pewność siebie i siła. Jednak pomimo silnego charakteru, kot syberyjski łatwo dogaduje się z innymi zwierzętami. Lubi zabawę i dzieci, jest przymilny i przywiązany do właściciela. Prawie wszystkie syberyjczyki uwielbiają pieszczoty.

 

Wzorzec rasy

Koty syberyjskie mają szerokie uszy, z wystającymi frędzelkami, lekko skośne oczy, frędzelki między poduszkami, na łapkach, portki na tylnych łapach.

Ogólnie

Wielkość – średni lub duży, samice najczęściej mniejsze od samców. Samce od 8 do ponad 10 kg, samice do 6 kg. Ma masywne ciało o mocnym kośćcu. Kot o wyglądzie majestatycznym.

Głowa

Kształt– nieco dłuższa, niż szeroka, łagodnie zaokrąglona.

Czoło– szerokie, lekko zaokrąglone.

Policzki– kości policzkowe dobrze rozwinięte, wysoko osadzone.

Nos– średniej długości, szeroki.

Broda– delikatnie cofnięta, profil pokazuje zakrzywioną linie od podbródka do nosa.

Uszy

Kształt– średniej wielkości , szeroko otwarte u nasady, zaokrąglone na końcach.

Umiejscowienie– dość szeroko rozstawione, lekko nachylone ku przodowi. Wychodzą z nich kosmyki sierści.

Oczy

Kształt– duże, lekko owalne zbliżony do migdałowego, osadzone dość daleko od siebie.

Kolor– jednolity, każdy kolor jest dopuszczany preferowany ; młode koty mają najczęściej niebieskie oczy oraz okrągłe źrenice.

Korpus

Struktura– mocny kościec, muskularny, mocny kark, szeroka klatka piersiowa

Kończyny

Łapy– średniej długości, proporcjonalne do tułowia, mocne.,duże, okrągłe, z pęczkami długich włosów między palcami.

Ogon– szeroki i mocny u nasady, stopniowo zwężający się ku końcowi. Równomiernie puszysty. Sierść na ogonie gęsta i długa. Jeżeli uchwyci się ogon za koniec i uniesie, sierść nie powinna rozpadać się. Ogon średniej długości, zawinięty wzdłuż boku powinien dochodzić do łopatki.

Futro

Struktura– półdługie, bardzo gęste, włos okrywowy twardy, błyszczący, nieprzemakalny, wydłużający się od łopatek do zadu, opadający na boki i górną cześć ogona. Podszerstek podwójny, gęsty i zwarty w porze zimowej, nieznaczny w porze letniej. Sierść nigdy nie zbija się w kołtuny. Sierść zdobiąca jest długa i gęsta, występuje w formie grzywy i kołnierza (tzw. kryza), lecz nie powinna być zbyt przerośnięta. We współczesnych tendencjach dopuszcza się dwie formy kołnierza - albo okrągły (równy na całej długości), lub owalny (dłuższy po bokach, a pod podbródkiem krótszy). nie jest dopuszczalny kołnierz trójkątny, jak u kotów norweskich leśnych. Na klatce piersiowej sierść zwarta i gęsta (tzw. żabot). Szeroki kołnierz podkreśla dostojny wygląd kota syberyjskiego. Za grzywą na szyi sierść trochę krótsza, co tworzy granicę między masywną głową i masywnie zbudowanym tułowiem. Okazałe "portki" i puszysty ogon.

Kolor– koty syberyjskie dzieli się obecnie na dwie odmiany kolorystyczne: tzw. klasyczne i Neva Masquarade  rasę siostrzaną. Wśród kotów umaszczonych klasycznie dopuszczalne są wszystkie kolory, wliczając wszystkie odmiany kolorystyczne z białym, z wyjątkiem kolorów: czekoladowego, liliowego, cynamonowego i oznaczeń typu point. Występowanie koloru białego jest dozwolone m.in. jako biała gwiazda (płomyk), biały medalion, biała klatka piersiowa, biały na brzuchu, białe łapy oraz  bicolour, arlekin, van. Umaszczenie Neva Masquarade to znaczenia typu point (maska, uszy, łapy, ogon).

PIELĘGNACJA

Posiadający niespożytą energię życiową, szybki i aktywny kot syberyjski jest znakomicie rozwinięty fizycznie. Prawidłowo żywiony wyróżnia się błyszczącą szatą. Sierść nie wymaga specjalnej pielęgnacji, wystarczy przeczesać ją szczotką raz na tydzień (trochę częściej w okresie linienia).

Koty syberyjskie są z natury bardzo czystymi kotami.

Bartonia Werona Garden*PL, SIB ns 23    BARTONIA Werona Garden*PL 


divider
divider

Navigation

News

Yuotube


fb

fife

 fpl

ccf

safe-animal

flagcounter